دوره 6، شماره 2، 1402، صفحات 48 - 61

نویسندگان : سیدمهدی رسولی* ¹ ، حامد احمدی ²

چکیده :
وجه غالب اشتراك مفهوم فضاي موسيقي اين است كه در هر يك از مقاطع زماني، مانند آنچه در فضاي معماري مشاهده شد، يك عامل به عنوان ويژگي بارز فضاي آن دوره مطرح شده و تلاش آهنگسازان در جهت هر چه بارورتر كردن آن عامل بوده است. به عبارتي آهنگسازان در هر دوره با محدود كردن مكانيسم دريافت مفهوم فضايي و هدايت ذهن به يك سمت مشخص ادراك فضايي افراد مختلف را به سوي يگانگي و وحدت يك مفهوم هدايت ميكردند. روش تحقیق برای انجام این مقاله به صورت توصیفی تحلیلی، کتابخانه¬ای می¬باشد. نتایج این¬طور مشخص شد که در عالم وجود، دو عنصر هست که شان قدسي دارد: یکي معماری بوده و دیگری موسیقي است. معماری همان موسیقي و موسیقي همان معماری است، فقط نحوه جلوه گریشان متفاوت است. معماری موسیقي مکان است، یعني در مکان اتفاق مي افتد و موسیقي همان معماری است که در زمان پدید مي آید فقط بستر وقوعشان متفاوت است. بنابراین معماری باید شان موسیقي داشته باشد تا معماری شده و موسیقي شأن معماری داشته باشد در ميان معماران بسيارند پژوهشگراني كه به نقش زيبايي شناختي معماري باور دارند و از اين ديدگاه به فضاي ساخته شده مي نگرند؛ نزد آنان هم گزينش مواد يا مصالح اوليه و هم شكلي كه در نهايت و در عالم عينيات به اين ها داده مي شود، داراي بار ارزشي است. از سوي ديگر نيز در بسياري از منابع قديمي و امروزي مي خوانيم كه معماري، در وجه كلي يا در تماميت كالبديش، آن گاه كه به مثابه موجوديتي كه از هماهنگي و وحدت برخوردار است به قصدي معنوي ساخته شده و خود نماياننده و نقل كننده مفهومي يا مفهوم هايي معين است كه از راه شكل آن درك يا احساس تواند شد.

کلمات کلیدی :
معماری، موسیقی، عملکرد، ماهیت